Dwa nagie kciuki, czyli rzecz o pasjach

Pewnie większość pamięta tą krótką i klasyczna już scenę z „Krzyżaków”, gdy wysłannicy Wielkiego Mistrza Zakonu naszemu Jagielle oferują dwa nagie miecze zachęcając go do bitwy. Dla mnie takim orężem XXI wieku są...kciuki. I robiąc w sprzedaży internetowej, nie mogę nie doceniać wartości tego „uzbrojenia”. Idąc w pewną i świadomą dozę przesady twierdzę, że u pewnej części młodszych pokoleń, jest to najbardziej rozwinięty i najczęściej używany element mięśniowo-szkieletowej struktury naszego ciała. I od razu dodam, że to nie grzech czy dewiacja. Pod warunkiem zachowania proporcji i tak pożądanego w świecie stanu równowagi.

Od szeroko pojętej cyfryzacji i rewolucji technologicznej nie ma odwrotu. I  tak jak z wieloma rzeczami dla jednych bywa ona błogosławieństwem, drugim jawi się przekleństwem. Stąd cała natura ożywiona dąży do homeostazy, jako gwarancji stabilnego i zdrowego funkcjonowania w środowisku. To od nas zależy w jakim stopniu nowinki technologiczne wpłyną (zmienią?) na nasze zachowania i relacje społeczne. To jest ten fascynujący balans pomiędzy szansami i zagrożeniami, pomiędzy ślepą wiarą a zaniechaniem. Jaką drogę wybrać dla siebie i co może w tym pomóc?

Dla mnie taką odskocznią są wszelkiej maści zainteresowania, hobby czy pasje. Bez nich człowiek staje się statystycznym konsumentem, nie pobudza swojej wyobraźni, nie uwalnia dobrych emocji. Przez wiele lat rekrutując pracowników do swoich zespołów, w pierwszej kolejności w ich CV sprawdzałem zakładkę „hobby”. Nie żebym na jej podstawie determinował swoje przyszłe decyzje, jednakowoż wiele razy czyjeś pasje pomogły mi w najlepszym wyborze. Bo uważam, iż człowiek posiadający taką naturalną odskocznię, będzie doskonale w pracy i życiu zorganizowanym, by znaleźć czas na swoje 5 minut radości i realizacji. I zachowa zdrowie, szczególnie to psychiczne.

Po co to piszę? By trochę uczulić i podzielić się swoimi obserwacjami. Przy odrobinie chęci i zaangażowania można wszystko pogodzić, i smartfona, i bycie razem na łonie rodziny. Trzeba wprowadzić i stosować najprostsze zasady, które pozwolą zachować umiar. Chyba nie jest zbyt uciążliwym w czasie wspólnego obiadu nie reagowanie na przychodzące powiadomienia czy smsy. Tylko tyle i aż tyle. W procesie szukania tej równowagi warunkiem krytycznym wydaje się być praca z najmłodszymi. W kształtowaniu ich zainteresowań, ciekawości świata i poznawaniu ludzi. Do aktywowania ich prospołecznych zachowań i chęci budowania więzi. Dla nas odpowiedzialnych za to zadanie, nie ma wytłumaczeń w postaci zmęczenia czy braku czasu. Czym skorupka za młodu nasiąknie...

Opowiem Wam o swojej miłości do sportu i w jaki sposób ukształtował mnie jako człowieka. Zarówno w życiu osobistym jak i zawodowym. Może te kilka punktów komuś się przyda w rozmowie z dzieciakiem, by namówić go na wysiłek i rozwój nie tylko kciuków. Na marginesie dodam, że we Francji wprowadzili prawo, które dzieciom w wieku 6-15 lat zabrania się w szkole używania urządzeń mobilnych.

Osiąganie celów– planowanie i wdrażanie planu, trening trzeba pogodzić z wieloma codziennymi obowiązkami.

Determinacja– wola walki i chęć poprawy wyników, przezwyciężanie trudności, budowanie cierpliwości i wytrwałości.

Elastyczność i branie odpowiedzialności– to umiejętność szybkiego dostosowania się się do zmian.

Obieranie strategii– to rozłożenie sił i środków na poszczególne etapy, ich realizacja, ocena i wyciąganie wniosków na przyszłość. Niezwykle istotny element w tej układance, jego dobre przepracowanie jest istotą i gwarancją sukcesu.

Praca zespołowa- na ostateczny wynik pracują całe sztaby, piękna i niełatwa szkoła osiągania kompromisu i słuchania innych.

Poświęcenie i nie poddawanie się- sport podobnie jak życie jest naprzemiennym pasmem sukcesów i porażek, mówi się, że sukcesy cieszą, a porażki uczą. To wielka lekcja pokory i budowania świadomości o swoich słabościach.

Działanie pod presją– trudno dostać się na szczyt, jeszcze trudniej na nim zostać.

Motywacja i zaangażowanie– prowadzą do sukcesu i budują siłę woli. Trening musi być odbyty niezależnie od pogody czy chwilowej słabości. To tworzenie pokładów wewnętrznej siły i samodyscypliny.

Każda pasja niesie ze sobą momenty uniesień, satysfakcji czy spełnienia. Lecz też może dać cierpienie, złość czy poczucie porażki. Cała gama tych emocji jest niezbędna do kształtowania i hartowania ducha, do tworzenia silnej i pozytywnej osobowości. Pamiętam jak kiedyś z maratonu MTB wracałem do domu po upadku ze złamanymi dwoma żebrami. Pojechałem na SOR do szpitala, odsiedziałem w kolejce jakieś 5 godzin , bo pierwszeństwo do przyjęcia mieli nieprzytomni z upojenia jegomościowie, z lekko obtłuczonymi facjatami. A jak już mnie przyjęto, to pielęgniarka zaproponowała mi zastrzyk przeciwtężcowy informując jednocześnie, że jest on dosyć bolesny. Złamane żebra bolą jak cholera, a jak dodamy do tego wybuch prawdziwego śmiechu, to mieszanka adrenaliny z endorfinami przeniosła mnie w inny wymiar. Po kilku godzinach cierpienia zastrzyk miał mnie zaboleć. No siostra też się uśmiała moim śmiechem.

Warto się oddawać temu wszystkiemu, co nas kręci. Warto czasem ponieść wyrzeczenia i poczuć ból, późniejsza nagroda go osłodzi. Warto sobie wyznaczać cele, pokonywać przeszkody, walczyć ze słabościami. Nie ma innej drogi do osiągnięcia sukcesu, który sobie sami zdefiniowaliśmy. Trzeba to pokazać dzieciom, trzeba ich zachęcać pokazując blaski i cienie ciężkiej pracy. I samemu dawać przykład, samo gadanie może nie wystarczyć.

Po zawodach zawsze przychodził czas analizy i regeneracji. Nie miałem swojego swojego sztabu fizjoterapeutów, którzy by pomogli mięśniom się zrelaksować. Ale zawsze miałem sole kąpielowe i olej busajna. To niezbędnik dla szybkiej odnowy, by doprowadzić mięśnie i skórę do dobrej kondycji po wysiłku.